Van wie is Palestina eigenlijk?

“Palestina” is een term die in wezen overeenkomt met een stuk land in Zuidwest-Azië aan de oostkant van de Middellandse Zee. Datzelfde gebied Palestina omvat de moderne staat Israël. Sinds ze in 1948 een natie werden, hebben de Israeli’s er een productieve, vruchtbare en welvarende natie ontwikkeld.

Maar is Palestina hun thuisland? Of is het het thuisland van de Palestijnen?

“Palestijnen” is de algemeen gebruikte benaming voor de afstammelingen van ongeveer 780.000 Arabieren die vluchtten als gevolg van een oorlog tussen vijf Arabische naties en de nieuw uitgeroepen staat Israël in 1948. Sindsdien leven deze ontheemde volkeren en hun nakomelingen in tijdelijke kampen zonder land dat ze het hunne kunnen noemen.

Het bittere geschil over de eigendom van het gebied Palestina duurt tot op de dag van vandaag voort. Geen van beide volkeren is bereid om de claim van de ander op totale controle over Palestina dat beide als hun eigen grondgebied beschouwen, te accepteren.

Geschiedenis

Vaak wordt teruggegrepen op het jaar 1948 (oprichting van de staat Israël) als oorzaak voor alle ellende, en wordt gesteld dat de Arabieren/Palestijnen al eerder in het land waren, hetgeen tot op zekere hoogte juist is. Is de kwestie echter op te lossen aan de hand van “wie eerst komt, eerst maalt”? We zullen nog verder terug moeten gaan in de tijd.

Historici stellen dat de eerste grote bevolkingsgroep die het land bewoonde de Kanaänieten waren. Maar een militair machtig volk dat bekend stond als Filistijnen migreerde naar het Kanaänitische land en het is hun naam die uiteindelijk zou zijn geëvolueerd tot “Palestijnen/Palestina”. Dus kunnen hun afstammelingen met recht claimen dat het land Palestina van hen is?

Ook een ander volk migreerde naar het land Kanaän – zij waren de afstammelingen van een man die “Eber” heette, wiens naam “de andere kant” betekende. Zij stonden bekend als “Hebreeën”, die van “de andere kant” van de Eufraat naar Kanaän kwamen. Hun beroemdste aartsvader was Abraham. Genesis 12 beschrijft zijn immigratie naar Kanaän. Toen hij en zijn familie in het gebied aankwamen, verscheen de HEERE aan hem en deed een opmerkelijke belofte: “Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven” (vers 7). Hogere autoriteit dan dat is er niet: de Allerhoogste God gaf het land aan wie Hij wilde. Bezit, het simpelweg als eerste ergens wonen, was niet de bepalende factor voor het recht op eigendom.

Kunnen we dan stellen dat aangezien de Joden Abrahams kinderen zijn, het land van hen is?

Nee, zo eenvoudig is het niet.

Twee grote volken stamden af van Abrahams twee zonen, Izak en Ismaël. Uit Izak kwam Jakob voort, ook wel Israël genoemd, en uit hem de 12 stammen. De Joden zijn de afstammelingen van slechts één van die stammen, die van Juda. Verder zijn de afstammelingen van Ismaël de Arabieren! Dus blijft de vraag: wie heeft recht op het land Palestina?

Gods belofte aan Abraham werd herhaald aan Izak en vervolgens aan Jakob (Israël), waardoor duidelijk werd dat het Zijn bedoeling was dat Izaks lijn (deze omvat méér dan alleen de stam Juda overigens; hierop komen we verderop in dit artikel terug) het land zou beërven.

Het land gaat naar het verbondsvolk

De beloften aan Abraham, die God herhaalde aan Izak, Israël (Jakob) en zijn kinderen, verweefde God in een verbond. Het was niet het type verbond waarover wordt onderhandeld tussen gelijken, maar eerder het type overeenkomst dat wordt opgelegd door een soeverein aan een volk dat hij heeft veroverd.

In essentie vertelde God dit volk dat Hij voor een uniek doel uitgekozen had, het volgende: “Ik beloof jullie van Mijn kant het land Kanaän [Palestina] te geven. Van jullie kant dienen jullie te leven volgens de heilige wet die Ik jullie geef. Als jullie je deel van het verbond verbreken, ben Ik niet langer gebonden aan Mijn Woord.”

Psalm 105 is slechts één van de vele verwijzingen naar dit verbond, waarin het land Palestina wordt genoemd als onderdeel van de beloften: “Nakomelingen van Abraham, Zijn dienaar, kinderen van Jakob, Zijn uitverkorenen. Hij is de HEERE, onze God (…) Hij denkt aan Zijn verbond voor eeuwig, aan de belofte die Hij gedaan heeft, tot in duizend generaties, aan het verbond dat Hij met Abraham gesloten heeft, en Zijn eed aan Izak. Voor Jakob heeft Hij het vastgesteld als een verordening, voor Israël als een eeuwig verbond, door te zeggen: Ik zal u het land Kanaän geven, het gebied dat uw erfelijk bezit is” (verzen 6-11).

Wat zorgde ervoor dat God bepaalde dat Abraham de ontvanger zou zijn van de speciale zegeningen? Zonder enige twijfel was het Abrahams gehoorzaamheid: “In uw nageslacht zullen alle volken van de aarde gezegend worden, omdat Abraham Mijn stem gehoorzaamd heeft en Mijn voorschriften, Mijn geboden, Mijn verordeningen en Mijn wetten in acht genomen heeft” (Genesis 26:4-5).

God sprak deze woorden tot Izak. Uit Gods verwijzing naar Abrahams gehoorzaamheid blijkt duidelijk dat Hij ditzelfde ook verlangde van Izak en zijn familie. Wat zou er met de Israëlieten gebeuren als zij de verplichtingen die God hun oplegde, niet zouden nakomen? Ze zouden het land verliezen. God was een verbond met hen aangegaan. Er zijn twee essentiële aspecten aan dit soort overeenkomsten: beloften van God enerzijds en verplichtingen die Hij aan Zijn onderdanen oplegt anderzijds.

De volgende woorden beschrijven de essentiële voorwaarden waaronder God Israël zou toestaan om in het land te blijven – zelfs voordat de natie het Beloofde Land voor de eerste keer in bezit nam. “Ik gebied u heden de HEERE, uw God, lief te hebben, in Zijn wegen te gaan en Zijn geboden, Zijn verordeningen en Zijn bepalingen in acht te nemen. Dan zult u leven en talrijk worden, en zal de HEERE, uw God, u zegenen in het land waar u naartoe gaat om het in bezit te nemen. Maar als uw hart zich afkeert en u niet luistert, en u zich laat verleiden om u voor andere goden neer te buigen en die te dienen, dan verkondig ik u heden dat u zeker zult omkomen; u zult uw dagen niet verlengen in het land waarvoor u de Jordaan oversteekt om er te komen en het in bezit te nemen. Ik roep heden de hemel en de aarde tot getuigen tegen u: het leven en de dood heb ik u voorgehouden, de zegen en de vloek! Kies dan het leven, opdat u leeft, u en uw nageslacht, door de HEERE, uw God, lief te hebben, Zijn stem te gehoorzamen en u aan Hem vast te houden (…) om te blijven in het land dat de HEERE uw vaderen, Abraham,

Izak en Jakob, gezworen heeft hun te geven” (Deuteronomium 30:15-20).

Als God het land van hen zou afnemen, waren er dan omstandigheden waaronder ze konden terugkeren om hun goddelijke erfenis op te eisen? Ja, die twee voorwaarden zijn berouw en terugkeer naar gehoorzaamheid, zoals ditzelfde verbond bepaalt:

“Wanneer (…) u het weer ter harte zult nemen onder alle volken waarheen de HEERE, uw God, u verdreven heeft. En u zult zich bekeren tot de HEERE, uw God, en Zijn stem gehoorzaam zijn, u en uw kinderen, met heel uw hart en met heel uw ziel, overeenkomstig alles wat ik u heden gebied. Dan zal de HEERE, uw God, een omkeer brengen in uw gevangenschap en Zich over u ontfermen. Hij zal u weer bijeenbrengen uit al de volken waarheen de HEERE, uw God, u verspreid had (…) En de HEERE, uw God, zal u naar het land brengen dat uw vaderen in bezit hadden, en u zult het weer in bezit nemen; en Hij zal u goeddoen en u talrijker maken dan uw vaderen” (Deuteronomium 30:1-5).

Voorwaarden om goddelijke erfenis op te eisen nooit vervuld

In de loop van de geschiedenis scheidden 10 van de stammen zich af van de Israëlitische natie en vormden hun eigen natie. De stammen die de controle over Jeruzalem behielden, waren Juda, Benjamin en Levi. De stammen die zich afscheidden behielden de nationale naam Israël. Uiteindelijk werden beide naties veroverd en gevangengenomen door omringende naties, omdat ze zich niet aan hun deel van het verbond hadden gehouden en zij God ongehoorzaam waren geworden – precies zoals God hun had gezegd.

Een klein aantal Joden keerde na hun ballingschap terug naar het gebied van Palestina. In de loop van tientallen jaren stichtten ze opnieuw een kolonie onder leiding van Ezra en Nehemia. De profeten Haggaï en Zacharia werkten met hen samen.

In de tijd van Jezus lezen we over een kleine Joodse natie die bezet werd door de Romeinen. In die tijd bleven de 10 afgescheiden stammen van Israël verspreid achter in gebieden buiten Palestina, als de “verloren 10 stammen”. Binnen enkele tientallen jaren na de dood van Christus werd de Joodse natie vernietigd, om pas in 1948 weer te worden opgericht. Is deze belofte vervuld met de oprichting van de staat Israël en de terugkeer van vele Joden?

Het is duidelijk dat de Joden in de tijd van Jezus niet aan Gods verwachtingen voldeden. Het bewijs daarvoor is overweldigend, maar een van de duidelijkste getuigenissen daarvan staat in Marcus 7:6-7: “Terecht heeft Jesaja over u, huichelaars, geprofeteerd zoals er geschreven staat: Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart houdt zich ver bij Mij vandaan. Maar tevergeefs eren zij Mij door leringen te onderwijzen die geboden van mensen zijn.”

Tot op de dag van vandaag vormen de Joden slechts een klein percentage van de afstammelingen van heel Israël. Het is waar dat God Israël beloofde dat het zou terugkeren naar het land – maar de belofte is aan heel Israël gedaan, dat wil zeggen aan alle 12 stammen, niet slechts aan één stam. Lees een van de vele beloften van deze strekking: “U dan, wees niet bevreesd, Mijn dienaar Jakob, spreekt de HEERE, wees niet ontsteld, Israël, want zie, Ik ga u verlossen uit verre landen, uw nageslacht uit het land van hun gevangenschap, zodat Jakob terugkeert, rust heeft en zonder zorgen is, en niemand hem schrik aanjaagt” (Jeremia 30:10).

God is erbij betrokken
Is dus de oprichting van de moderne Joodse natie een vervulling van deze profetie? Is de huidige natie Israël ontstaan door een diep geestelijk berouw? Nee, de natie is ontstaan door politieke machtsuitoefening en oorlog. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat God er geen hand in heeft gehad dat de Joden een natie konden vormen en dat hun voortbestaan beschermd werd. Maar waarom zou Hij dat doen, terwijl Hij duidelijk zei dat bekering vereist was voordat Hij Israël het land weer zou geven? En waarom zou Hij dat doen, terwijl Hij duidelijk zei dat het land aan héél Israël zou toebehoren – niet aan slechts een deel van de vele stammen? Voor de vervulling van profetie lijkt het noodzakelijk dat sommige Israëlieten aan het einde van “de tegenwoordige slechte wereld” (Galaten 1:4) weer in Palestina wonen.

De ruimte staat niet toe om hier gedetailleerd op dit onderwerp in te gaan, maar specifieke profetieën laten zien dat de nakomelingen van Israël weer offers zullen gaan brengen vóór de wederkomst van Christus. En dat zullen ze doen in Jeruzalem (zie ons boekje “U kunt Bijbelse profetie begrijpen”). Toch kunnen de Joden geen wettige aanspraak maken op de goddelijke erfenis van het land. Het is alleen door Gods genade dat zij daar nu kunnen wonen.

Er komt een tijd dat álle moderne afstammelingen van het oude Israël (veel meer dan alleen de Joden!) zullen erkennen dat ze gefaald hebben in het nakomen van de verplichtingen die God hun oplegde. Ze zullen zich realiseren dat ze een aantal diepgaande en fundamentele veranderingen moeten aanbrengen in hun manier van leven. Het is geen kwestie van het zijn van een “goed mens”. Het is een kwestie van doen wat God van ons verwacht – daar zit vaak een groot verschil tussen. Bovendien zullen de beloften zich uitstrekken tot de geestelijke (en niet alleen de fysieke) afstammelingen van Abraham (Romeinen 4:16). God heeft de landbelofte feitelijk uitgebreid naar de hele aarde (Romeinen 4:11, 13), en zij die deel uitmaken van Gods Nieuwe Verbond zullen er mede-erfgenamen van zijn.

Of zoals Psalm 87:2-6 zegt: “De HEERE heeft de poorten van Sion lief boven alle woningen van Jakob. Zeer heerlijke dingen worden over u gesproken, stad van God! Ik noem Rahab en Babel onder wie Mij kennen; zie, de Filistijn en de Tyriër, met de Cusjiet: die zijn daar geboren. Van Sion wordt gezegd: Man voor man is erin geboren. De Allerhoogste Zelf doet haar standhouden. De HEERE telt hen erbij, wanneer Hij de volken opschrijft, en zegt: Deze is daar geboren.”

Voor meer informatie over deze opmerkelijke waarheid, zie ons boekje Het Evangelie van het Koninkrijk.

Ondertussen zullen de afstammelingen van Abraham (Joden en Arabieren) met elkaar blijven vechten. De retoriek zal blijven weerklinken, explosies zullen blijven volgen en het bloed zal blijven vloeien tussen Israël en de Palestijnen. Lees ook ons artikel “Familie vete in het Midden-Oosten.”

Openbaring 11:2 laat zien dat Jeruzalem een periode van 3,5 jaar bezet zal worden door niet-Israëlieten. Na die korte tijd zal Jezus Christus naar de aarde terugkeren om de nakomelingen van Abraham (álle nakomelingen, niet alleen de Joden) te bevrijden en hen tot geestelijk berouw te brengen. Alleen dan zal er rechtmatig aanspraak kunnen worden gemaakt op het goddelijke erfdeel van het land Palestina.

Conclusie
Het volk Israël heeft door ongehoorzaamheid de aanspraak op hun thuisland verspeeld. De profetieën van de Bijbel laten zien dat deze situatie alleen zal veranderen wanneer Jezus terugkeert om een berouwvol Israël – Juda en de andere stammen van Israël – in zijn voormalige thuisland te vestigen. Hij zal van hen eisen dat ze een modelnatie zijn en een zegen zijn voor alle andere naties. Naties zullen elkaar niet meer terroriseren of veroveren. Zo zal de wereld zijn onder de sterke maar liefdevolle hand van de Koning der koningen!