Waar gingen de 12 apostelen heen?

Wie zijn de 12 apostelen? Waar zijn ze naartoe gegaan?
Nadat de oorspronkelijke apostelen een 3,5-jarige periode van intensieve training door Jezus hadden volbracht, waren zij voldoende toegerust om te gaan getuigen. Is het niet vreemd dat van het getuigen door deze apostelen heel weinig bekend is? De Bijbel verhaalt hier heel weinig over. Naast Paulus komen alleen Petrus en Johannes nog even kort in beeld te Jeruzalem ten tijde van de vergadering die in Handelingen 15 wordt beschreven. Daarnaast lezen we dat Petrus ook te Antiochië (Galaten 2:11-14) kwam en in Babylon verbleef toen hij zijn eerste brief schreef (1 Petrus 5:13).

Van de overige apostelen schreven verder alleen Mattheüs en Johannes een evangelie. Johannes schreef daarnaast ook nog een aantal brieven en het boek Openbaring toen hij op het eiland Patmos gevangen gehouden werd. De andere schrijvers zoals Paulus, Marcus, Lucas, Jacobus en Judas waren geen onderdeel van de groep oorspronkelijke apostelen.

Van de oorspronkelijke apostelen weten we verder dat Jacobus, de broer van Johannes, kort na de dood van Christus met het zwaard werd gedood door Herodes (Handelingen 12:2).

Maar wat weten we nu van het verdere leven en de werken van de overige apostelen? In dit supplement gaan we na waar elk van deze 12 apostelen heeft gepredikt. U zult verbaasd staan!

In Mattheüs 10:5-6 geeft Jezus een verrassende opdracht die de 12 apostelen moesten uitvoeren:

“Deze twaalf zond Jezus uit en Hij gebood hun: U zult u niet op weg begeven naar de heidenen en u zult geen enkele stad van de Samaritanen binnengaan, maar ga liever naar de verloren schapen van het huis van Israël.” De apostelen moesten hun aandacht vestigen op de verloren schapen van het huis van Israël. Dit is een duidelijke verwijzing naar de verloren stammen van het huis van Israël, die sinds 721 v. Chr. uit hun land werden verbannen en nooit meer zijn teruggekeerd. In Mattheüs 15:24 zei Christus bovendien: “Ik ben alleen maar gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël.”

Later werd vooral Paulus opgedragen om drie missies uit te voeren: eerst naar de heidenen te gaan, vervolgens naar koningen en als laatste en derde missie ook naar de ‘kinderen van Israël’ – dat zijn de 12 stammen van Israël. De opdracht van Paulus werd bekendgemaakt aan Ananias toen hij in opdracht van Jezus Paulus van zijn blindheid moest genezen: “Maar de Here zeide tot [Ananias]: Ga, want deze is Mij een uitverkoren werktuig om mijn naam te brengen voor heidenen en koningen en de kinderen Israëls” (Handelingen 9:15, NBG).

Zowel de 12 apostelen als Paulus moesten het Evangelie gaan verkondigen aan de Israëlieten inclusief de verloren schapen van het huis van Israël, de 10 verloren stammen!

Dit valt ook af te leiden uit de brief van Jakobus: “Jakobus, een dienstknecht van God en van de Heere Jezus Christus, aan de twaalf stammen die in de verstrooiing zijn” (Jakobus 1:1). Deze stammen waren verdeeld over twee huizen: het huis van Juda met daarin de stammen Juda, Benjamin en (een deel van de stam) Levi enerzijds en het huis van Israël met daarin Ruben, Simeon, Dan, Naftali, Gad, Aser, Issaschar, Zebulon en Jozef (Efraïm en Mannasse).

Blijkbaar wist men in die tijd waar het huis van Israël, ook wel bekend als de 10 verloren stammen, zich bevond. Geen wonder dat op die bewuste Pinksterdag van 31 na Chr. de apostelen de gave hadden gekregen om in specifieke talen te spreken, die ze nooit geleerd hadden. Deze gave stelde hen in staat deze verloren schapen van Israël in hun eigen taal aan te spreken! “En toen de dag van het Pinksterfeest vervuld werd, waren zij allen eensgezind bijeen (…) En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en begonnen te spreken in andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken. Nu woonden er Joden in Jeruzalem, godvrezende mannen uit alle volken die er onder de hemel zijn (…) En zij waren allen buiten zichzelf en verwonderden zich, en zij zeiden tegen elkaar: Zie, zijn het niet allen Galileeërs die daar spreken? En hoe kunnen wij hen dan horen, eenieder in onze eigen taal, waarin wij geboren zijn? Parthen, Meden en Elamieten en zij die inwoners zijn van Mesopotamië, Judea, Cappadocië, Pontus en Asia, Frygië, Pamfylië, Egypte, en de streken van Libië, dat bij Cyrene ligt, alsook de nu hier verblijvende Romeinen, zowel Joden als proselieten, Kretenzen en Arabieren, wij horen hen in onze taal over de grote werken van God spreken” (Handelingen 2:1-11).

Tussen de hierboven genoemde gebieden bevonden zich ook gebieden waar de verloren stammen tijdens hun migratie op dat moment waren gevestigd zoals: Parthië, Medië, Cappadocië, Pontus en Asia. Het spreken in talen had dus ook een nevendoel, namelijk om communicatie met mensen uit de verloren stammen van Israël te vergemakkelijken. God heeft blijkbaar ook ervoor gezorgd dat er Joden uit die gebieden naar Jeruzalem kwamen om dit wonder mee te maken en om de apostelen alvast contacten te laten leggen met deze Joden uit de eerder genoemde streken, wellicht om hun reis daarnaartoe te vergemakkelijken.

De reizen van de overige apostelen zijn, wat het Bijbelse verslag betreft, in raadselen gehuld. De Bijbel geeft maar enkele indicaties waar de oorspronkelijke apostelen zijn geweest en waar de stammen zich in die tijd bevonden. Zo lezen we in 1 Petrus 1:1: “Petrus, een apostel van Jezus Christus, aan de vreemdelingen in de verstrooiing in Pontus, Galatië, Kappadocië, Asia en Bithynië.”

Naast de Bijbel zijn er ook werken van geschiedschrijvers die we kunnen raadplegen over de reizen van de apostelen. Enkele belangrijke schrijvers en hun publicaties zijn: William Cave in zijn werk “Apostolische Oudheden” (Antiquitates Apostolicae).

Het in Constantinopel gevonden manuscript vertaald door C.S. Sonnini in 1801, de werken van Gladys Taylor (waaronder “Hidden Centuries”), het boek van Ivor C. Fletcher, “The Incredible History of God’s True Church”, en de boeken van H.L Hoeh, waaronder: “True history of the True Church” en “Where did the 12 Aposles Go?”

Historische bewijzen bevestigen de brieven van Petrus, dat een deel van de verloren stammen zich bevond aan de oevers van de Zwarte Zee in het noorden van Klein-Azië. Diodorus van Sicilië meldt in zijn werk “Bibliotheca Historica”, Boek II, par. 43, dat de Assyriërs zich voornamelijk in het gebied rond Pontus hadden gevestigd, en dat de Scythen uit het gebied van de Meden zich hadden gevestigd in het gebied langs de rivier Tanais – nu bekend als de rivier Don (in Rusland). De gebieden waar ze vandaan komen, zijn exact dezelfde gebieden waarheen de 10 verloren stammen zijn verbannen (zie 2 Koningen 17:6, 23).

Paulus
Het Sonnini-manuscript wordt ook wel gezien als het “ontbrekende laatste hoofdstuk” van het boek Handelingen. Met name de gebruikte stijl, die kenmerkend is voor de schrijver van Handelingen (Lucas), duidt hierop, maar ook vooral de focus op de reizen van Paulus waarbij zijn derde opdracht om “naar de kinderen Israëls te gaan” wordt uitgevoerd. Het Sonnini-manuscript verhaalt het volgende over Paulus na zijn gevangenschap in Rome rond 60 na Chr.: “En Paulus, vervuld met de zegeningen van Christus en volhardend in de Geest, vertrok uit Rome teneinde naar Spanje te gaan, want hij had zich reeds lange tijd voorgenomen om daarheen te reizen. En hij wilde ook van daaruit naar Brittannië gaan.” Paulus was inderdaad van plan van Italië naar Spanje te gaan (Romeinen 15:28). (Zie ook William Cave,  pag.106.)

Ook de Griekse kerkhistoricus Theodoretus vermeldt dat “Paulus het behoud bracht aan de eilanden die in de oceaan liggen” (“Ecclesiastical History”, boek I, over Psalm 116, pag. 870). Was dat uitsluitend om tot de heidenen te prediken? Geenszins, Paulus’ derde missie (Handelingen 9:15) was om de naam van Jezus te brengen aan de kinderen van Israël, aan de verloren stammen op de Britse eilanden, nadat hij Christus aan koningen en heersers te Rome had bekendgemaakt. In het genoemde boek van Ivor Fletcher (pag. 81-90) wordt de hele reis van Paulus naar Spanje en Brittannië geciteerd uit het Sonnini-manuscript. Paulus vertrok uit Ostium en belandde in Cadiz, Spanje, waar hij “machtig gepredikt heeft en velen tot geloof en bekering bracht omdat zij begrepen hadden dat hij een door God gezonden apostel was”. Van Spanje ging Paulus met zijn groep verder via het huidige Bretagne naar Brittannië en kwamen aan in Raphinus. De exacte locatie van Raphinus is niet bekend. Volgens het Sonnini-manuscript predikte Paulus 3 maanden in Groot-Brittannië op een berg, Lud genaamd. Wellicht is dit de moderne Ludgate Hill in Londen. Van daaruit vertrok Paulus weer naar Frankrijk (Gallië) en via de Zwitserse Alpen (Helvetia) en Illyricum weer terug naar Rome. Paulus was 6 jaar na zijn vertrek uit Rome weer terug in Rome waar hij onthoofd werd in opdracht van Nero in 68 na Christus (zie ook

Petrus
Ook Petrus is in Groot-Brittannië geweest. De Griekse historicus Metaphrastes verklaart dat “Petrus niet alleen geweest is in de Westerse landen, maar in het bijzonder, dat hij zich een geruime tijd heeft opgehouden in Brittannië, waar hij vele volkeren tot het geloof heeft bekeerd” (William Cave, pag. 44).

Volgens George Jowett in zijn boek “The drama of the Lost Disciples” (pag. 174) predikte Petrus in Avalon (Glastonbury) gedurende de oorlog tussen Claudius en Caractacus, de koning van de Britten. Glastonbury stond bekend als de stad waar Jozef van Arimathea gewoond heeft (https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Glastonbury). De stad ligt 220 km ten westen van Londen. Voor bewijs dat de Britse eilanden fungeerden als verblijfplaats van één van de verloren stammen van Israël, kunt u ons gratis boekje “Verenigde Staten en Groot-Brittannië in Bijbelse Profetieën” aanvragen. Ook Petrus stierf een martelaarsdood in Rome tijdens het bewind van Nero.

Andreas, de broer van Petrus
Griekse historici geven aan dat de apostel Andreas rond de Bosporus en aan de kusten van de Zwarte Zee gepredikt heeft, en zelfs in Sebastopol (op de Krim). In dat gebied bevonden zich toentertijd de Scythen, mensen die later in de geschiedenis bekend kwamen te staan als de Angelsaksen. Vanaf 449 na Chr. verhuisden ze naar Brittannië (Schotland) en Denemarken uit hetzelfde gebied in Klein-Azië rond de Zwarte Zee waar de voorouders woonden aan wie Petrus zijn brieven schreef: Pontus, Galatië, Cappadocië, Asia en Bithynië.

“In de verdeling viel Andreas voornamelijk Scythië en de naast gelegen landen ten deel. Hij reisde door Cappadocië, Galatië en Bithynië, alom de mensen in het christelijk geloof onderwijzende en langs de Euxinische Zee [de oude naam voor de Zwarte Zee, BT] naar de woeste plaatsen van Scythië” (William Cave, pag. 131-137).

Hij ging naar Trapezus, een havenstad bij de Zwarte Zee, vervolgens naar vier verschillenden steden en naar Nicea waar hij met prediken en het doen van wondertekenen 2 jaar doorbracht. Vandaar trok hij via verschillende steden naar Sinope, waar hij zijn broer Petrus vond, bij wie hij zich geruime tijd ophield (William Cave, pag. 133). Volgens overleveringen werd Andreas gekruisigd in Patras, Griekenland, aan een kruis met een X-vorm nadat hij door 7 soldaten werd gegeseld (pag. 136).

Jacobus van Alfeüs
Jacobus van Alfeüs (niet te verwarren met de andere twee, namelijk Jacobus, de broer van Johannes, of Jacobus, de halfbroer van Jezus) ging naar Spanje, waar Scythen en Kelten zich bevonden op weg naar de Britse eilanden. “De Spaanse schrijvers houden doorgaans staande dat hij na de martelaarsdood van Stefanus gekomen is naar het Westen en in het bijzonder in Spanje [sommige commentaren voegen er Brittannië en Ierland aan toe, BT], alwaar hij de christelijke religie zou geplant … hebben” (William Cave, pag. 144-145). Waarom Spanje? Spanje was de hoofdroute voor de migratie vanuit het oosten van het Middellandse zeegebied naar de Britse eilanden. In Spanje is Santiago (Sint Jacob) de Compostella één op één gekoppeld aan de naam van de apostel Jacobus, waarvan het is afgeleid. Santiago de Compostella ligt in Galicië in het noordwesten van Spanje. De inwoners zijn van Keltische komaf.

Simon de Zeloot
Simon reisde “naar Egypte, vandaar naar Cyrene en Afrika … en vervolgens door Mauritanië en geheel Libië, predikende alom in deze verafgelegen en woeste landschappen het Evangelie … Ook kon de koude van het klimaat zijn ijver niet stuiten of beletten om over te schepen en de christelijke leer in de westerse eilanden, zelfs tot in Brittannië te brengen. Hier predikte hij en deed vele wondertekenen …” Zowel Nicephorus als Dorotheüs verhalen “dat hij ten slotte in Brittannië kwam, waar hij … door de ongelovigen gekruisigd en begraven werd” (William Cave, pag. 199).

Thomas
Griekse historici openbaren dat de apostel Thomas het Evangelie bracht in “Parthië”. Anderen, zoals Sophronius, berichten ons dat hij ook daarna het Evangelie onder de Meden, Perzen, Carmanen, Hyrcanen, Bactrianen en de daaraan grenzende volkeren gepredikt heeft” (William Cave, pag. 185). Deze gebieden kennen wij tegenwoordig als Iran en Afghanistan tot aan het westen van India. Daar zou hij met een speer zijn gedood. In de dagen van de apostelen was een belangrijk deel van het gebied waar Thomas door reisde, onderworpen aan de Parthen. Parthië is het gebied aan de overzijde van de Eufraat, waar volgens Josephus de verloren stammen zich ook bevonden. Hij schrijft: “Maar de overige Israëlieten [de Tien Stammen, BT] wilden dat land niet verlaten, [zodat] alleen de stammen van Juda en Benjamin weer naar Jeruzalem keerden en deze zijn het die nu in Azië en Europa onder de heerschappij der Romeinen staan: want de andere stammen zijn aan de gene zijde van de Eufraat gebleven en aldaar bijna ongelooflijk vermenigvuldigd” (Flavius Josephus, “De oude geschiedenis van de Joden”, boek XI, hoofdstuk V, § 2).

In dat gebied heeft Thomas gepredikt. Parthië werd in 226 na Chr. door Perzië verslagen waarna de 10 stammen samen met de Meden uit Parthië werden verdreven en vertrokken naar Scythië ten noorden van de Zwarte Zee (zie R.G. Latham, “The Native Races of the Russian Empire”, pag. 216). Vandaar trokken de 10 stammen in ca. 256 na Chr. tezamen met hun broeders uit Klein-Azië naar Noordwest-Europa.

Bartholomeüs
Volgens Nicephorus deelde Bartholomeüs met Thomas dezelfde uitgestrekte vlakten. Bartholomeüs bracht ook een deel van zijn tijd door in India waar hij het evangelie van Mattheüs in het Hebreeuws achterliet (William Cave, pag. 172). Later was hij in het naburige Armenië in een deel van Opper-Phrygië in Klein-Azië. Dit was ook het district waar Andreas het Evangelie bracht en waarheen Petrus twee van zijn brieven zond. Bartholomeüs stierf volgens bepaalde bronnen een martelaarsdood in Armenië.

Judas Thaddeüs
Judas, ook wel genaamd Lebbeüs of Thaddeüs, nam deel aan het werk in Assyrië en Mesopotamië, namelijk dat deel van Parthië dat Josephus aanduidde als het gebied dat nog steeds door de 10 stammen werd bewoond. Later ging hij naar Edessa en Perzië (William Cave, pag. 203) waar hij gedood werd voor zijn openlijke afkeuring van bijgelovige rituelen van magiërs.

Filipppus
Scythië en Klein-Azië waren de gebieden die aan Filippus waren toegewezen (William Cave, pag. 165). Scythië was de naam van de uitgestrekte vlakte ten noorden van de Zwarte Zee en de Kaspische Zee. Naar dit gebied verhuisde een grote kolonie Israëlieten na de val van het Perzische Rijk in 331 v. Chr. De Scythen zijn later verhuisd naar o.a. Schotland. Het woord Schot is afgeleid van het woord Scyth. Interessant is dat het woord Scythia, in het Keltisch, dezelfde betekenis heeft als Hebreeër in het Semitisch: “migrant” of “zwerver”.

Mattheüs
Volgens Metaphrastes ging Mattheüs “eerst naar Parthië en nadat hij in die gewesten de christelijke religie voorspoedig geplant had, reisde hij vandaar naar Ethiopië, dat is naar dat Ethiopië, welke in Azië en (vlak bij) India gelegen is” (William Cave, pag. 178-179). Dit gebied van de Hindoekoesj dat grenst aan Scythië en Parthië, stond enkele eeuwen lang bekend als “Wit-Indië”. Het ligt ten noorden van het gebied waar de Assyriërs de 10 stammen van Israël als ballingen vestigden. Flinke uitbreiding van de bevolking voerde het huis van Israël naar deze dunbevolkte gebieden. Mattheüs werd met het zwaard gedood in dit Ethiopië.

Matthias
Ethiopische en Griekse bronnen duiden Dacië (het huidige Roemenië), Macedonië en Cappadocië aan als het deel van het gebied waar Matthias zijn werk uitoefende. Dacië was het uiterst westelijke deel van Scythië. Hier kwamen de Noormannen vandaan die zich in Scandinavië, Frankrijk en Brittannië vestigden. Matthias werd gestenigd en daarna onthoofd volgens de overleveringen (William Cave, pag. 210).

Johannes
De Franse overlevering vertelt dat Johannes samen met Maria, de moeder van Jezus, naar Gallië reisde. Jezus legde de zorg voor Zijn moeder in de handen van Johannes (Johannes 19:26-27). Later ging Johannes naar Rome waar hij op een miraculeuze wijze aan de martelaarsdood ontsnapte (William Cave, pag. 152). Hij werd daarna verbannen naar de mijnen van het gevangeniseiland Patmos, waar hij de openbaring van Christus kreeg en op schrift stelde. Hij is wellicht de enige apostel die niet de martelaarsdood stierf.

De 12 stammen bereikt
De oorspronkelijke 12 apostelen hebben hun opdracht volbracht om de kinderen van Israël het Evangelie van Gods Koninkrijk te brengen. Ze zijn tot in de uiterste regionen doorgedrongen van de gebieden waar de verloren stammen en de Joden zich bevonden, om deze belangrijke boodschap van God aan het mensdom in het algemeen en aan de kinderen van het verbond te kunnen brengen. Het huis van Israël zou volgens Gods plan zijn identiteit verliezen en zich als heidenen gaan beschouwen tot in de eindtijd (Ezechiël 37:15-28).

Wilt u lezen wat dit goede nieuws is dat de apostelen met gevaar voor eigen leven gebracht hebben, en in het bijzonder waar de stammen zich nu bevinden?

Vraag de volgende gratis literatuur aan:

– Het Evangelie van Gods Koninkrijk

– Verenigde Staten en Groot-Brittannië in Bijbelse Profetieën.