In januari 2011 werd ik opgenomen op de intensive care van een ziekenhuis in Pretoria, Zuid-Afrika. Dit was kort nadat United Church of God een grote scheuring had meegemaakt. De toenmalige president Denny Luker en anderen vonden het belangrijk dat ik onze Zuid-Centraal-Afrikaanse gemeenten in Malawi en Zambia en ook in Zuid-Afrika zou bezoeken. Mijn vrouw Bev en ik hadden daar eerder gewerkt. Ze kenden ons en vertrouwden ons. De broeders en zusters, vooral in de afgelegen plattelandsgebieden, wilden er zeker van zijn dat United Church of God nog steeds op een stevig leerstellig fundament stond en haar Bijbelse opdracht zou blijven vervullen.
Het was een geslaagde – zij het lange – reis en ik verheugde me erop naar huis te gaan. Maar toen ik Zambia verliet, viel ik per ongeluk op gladde tegels en brak twee ribben. Bev was niet bij mij op deze trip.
Op de eerste vlucht van Zambia naar Zuid-Afrika verergerde ik de verwonding door een long te doorboren toen ik mijn handbagage in het bagagevak boven mijn hoofd tilde. Bij aankomst in Zuid-Afrika had ik hevige pijn en werd ik door mijn chauffeur, Monique Webster, naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht. Mijn toestand verslechterde gedurende de dag toen mijn longen zich met vocht vulden. Ik werd toen per ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht. Daar kreeg ik te horen dat mijn toestand nu levensbedreigend was.
Het waren lange, eenzame uren op de intensive care van het ziekenhuis, ver van huis. Ik dacht na over mijn leven, mijn relatie met God, mijn bediening, mijn familie en vrienden. Bev was later (alle dank daarvoor aan God) in staat de lange vlucht van Indianapolis, waar we toen woonden, naar Zuid-Afrika te ondernemen. Ik bracht een week in het ziekenhuis door en daarna nog ongeveer twee weken gedwongen rust voordat ik voldoende hersteld was om de lange vlucht terug naar de Verenigde Staten te maken.
Waarom schrijf ik hierover? Welke relevantie heeft deze ervaring vandaag de dag nog? Op dat moment, zoals op vele andere momenten in mijn leven, was ik volkomen tevreden met mijn veeleisende werk. Ik had het voorrecht gemeenten te dienen in Zuid-Dakota, Minnesota, Kentucky, Indiana, Oost-Europa, Afrika en elders. Toen ik gewond raakte, werkte ik als Operation Manager for Ministerial and Member Services. Bev en ik hadden eerder een humanitaire organisatie opgericht, LifeNets International genaamd, die nuttige steun verleende aan kerkleden en gemeenten over de hele wereld. We zijn begonnen met het helpen van kinderen die het slachtoffer waren geworden van de kernramp in Tsjernobyl, en van daaruit is de organisatie gegroeid. Ik had geen verdere doelen of ambities, behalve dat ik verder wilde gaan met deze taak.
Toen werd bij Denny Luker, een goede vriend, mentor en bewezen geestelijke dienaar, van wie ik geloofde dat God hem had geroepen om de gemeente effectief door een turbulente tijd te leiden, onverwacht kanker geconstateerd. Iedereen was geschokt. Denny en zijn vrouw LeeAnn waren niet alleen goede vrienden, maar maakten ook een wezenlijk deel uit van ons leven en van de leiding van de Kerk.
Mr. Luker overleed korte tijd later. Mij werd gevraagd de begrafenistoespraak te houden in Seattle, en ik sprak over het stille maar vaste geloof dat hij vaak aan de dag legde en zijn onwrikbare inzet om elkaar lief te hebben en het directe bevel van Jezus (Johannes 13:34) uit te voeren. Hij geloofde vast dat Jezus Christus inderdaad het levende Hoofd van de Kerk is, en hij streefde ernaar die overtuiging te volgen. De heer Luker was een groot geestelijk voorbeeld voor iedereen.
Plotseling en heel onverwacht, twee jaar later, nadat ik in een levensbedreigende situatie terecht was gekomen, duizenden kilometers van huis, werd ik door de Raad van Oudsten benoemd tot president van United Church of God. Vanaf mijn studententijd aan Ambassador College in Bricket Wood, Engeland, kan ik gerust zeggen dat ik nooit had durven dromen dat ik ooit zo’n functie zou bekleden.
Wat probeer ik te zeggen? Eigenlijk zijn het twee dingen. Ten eerste, als wij werkelijk het offer van Jezus Christus hebben aanvaard en erin geloven (Johannes 6:29), als wij werkelijk berouw hebben getoond en ons leven nederig hebben overgegeven om Zijn wil te leren en te doen (Handelingen 2:38, Romeinen 12:1-2), en als wij eerst het Koninkrijk van God zoeken (Mattheüs 6:33), dan kan God ieder van ons op onverwachte manieren gebruiken voor Zijn dienst.
Ten tweede, wanneer wij ons ertoe verbinden een discipel te worden (Lucas 14:26-33), wil God specifiek dat wij groeien “in de genade en de kennis van onze Heere en Zaligmaker Jezus Christus” (2 Petrus 3:18). In dit groeiproces worden wij geconfronteerd met beproevingen en uitdagingen om een onberispelijk, rechtvaardig karakter en geloof op te bouwen (Jakobus 1:2-4). Zelfs in de beproevingen moeten wij niet breken in het geloof, maar trouw blijven, altijd het woord van God doen en niet in bedrog vervallen (Jakobus 1:22).
Jezus onderricht ons: “Daarom, ieder die deze woorden van Mij hoort en ze doet, die zal Ik vergelijken met een verstandig man, die zijn huis op de rots gebouwd heeft; en de slagregen viel neer en de waterstromen kwamen en de winden waaiden en stortten zich op dat huis, maar het stortte niet in, want het was op de rots gefundeerd” (Mattheüs 7:24-25).
In dit verband heb ik in mijn jaren als president en pastor de rotsvaste waarheid geleerd van wat David schreef: Als de HEERE het huis niet bouwt, tevergeefs zwoegen zijn bouwers eraan; als de HEERE de stad niet bewaart, tevergeefs waakt de wachter” (Psalm 127:1. Dit vers is van toepassing op het hele spectrum, van onze individuele acties tot het strategische plan voor de Kerk!
Na drie verbazingwekkende en veelbewogen termijnen en negen jaar loopt mijn diensttijd als president van United Church of God nu ten einde. Dit is een bitterzoete tijd voor Bev en mij. We zullen het hoge tempo en de mogelijkheden van de bediening missen, en we zullen de regelmatige ontmoetingen en bezoeken met leden over de hele wereld erg missen. We laten een geweldig en toegewijd Home Office-team achter en zullen het altijd op prijs stellen samen te werken met mensen als Peter Eddington, Mark Welch, Aaron Dean, Chris Rowland, Jorge de Campos, Steve Myers, Richard Kennebeck (met inbegrip van hun echtgenotes) en vele anderen. Wij zullen voor hen allen bidden, en ik hoop dat u dat ook zult doen, altijd biddend voor de verkondiging van het Evangelie.
Als God het wil, zijn Bev en ik van plan actief te blijven in de Kerk, en in ons werk in Oekraïne en elders via LifeNets. Ik ben van plan om door te gaan met podcasts, schrijven en lesgeven. Dus dit is geen “vaarwel”.
Deze wereld wordt donkerder (Mattheüs 24). Maar deze duisternis zal ons alleen maar helpen om op te vallen als positieve lichten die onze relatie met God en onze goede werken weerspiegelen, geïnspireerd door Hem en onze Oudere Broer (Mattheüs 5:14-16).
Vergeet niet dat God liefde is (1 Johannes 4:16)! Paulus leert ons: “Wees dan navolgers van God, als geliefde kinderen, en wandel in de liefde, zoals ook Christus ons liefgehad heeft en Zichzelf voor ons heeft overgegeven als een offergave en slachtoffer, tot een aangename geur voor God” (Efeze 5:1-2).
Nu dit hoofdstuk in Bev’s en mijn leven ten einde loopt en een nieuw begint, wil ik graag een zegen aanbieden. Dit is hoe Mozes de dienaren van God opdroeg om het volk van God te zegenen, en dat bent u:
“De HEERE zegene u en behoede u! De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig! De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede!” (Numeri 6:24-26).
