Persoonlijk van de president van UCG
Vandaag [donderdag 24 februari 2022] is Rusland Oekraïne binnengevallen met bombardementen vanuit de lucht en beschietingen op burgers. Tot de doelen behoorden grote steden, waaronder Charkov, waar nog steeds leden van mijn familie wonen. Ik dank iedereen, ook onze vrienden in Duitsland en Australië, die me attente gebedsmails stuurden waarin ze hun bezorgdheid uitten over wat ze op het nieuws zien.
Zoals ik twee weken geleden in mijn column schreef, ligt mijn diepste medeleven bij de menselijke tol en het lijden dat nog maar net begonnen is. Het zien van een foto van een oude vrouw met een gezicht dat onder het bloed zit als gevolg van de laffe willekeurige beschietingen, raakte me diep.
Facebookgroepen in Oekraïne schieten uit de grond met verslagen en foto’s van wat er gaande is. Ik ben net lid geworden van de groep “Oorlog in Oekraïne”. Nu nucleaire wereldmachten tegenover elkaar staan en Rusland erbij betrokken is, zal de uitkomst waarschijnlijk niet goed zijn.
Terwijl de wereld met angst en vrees naar deze ontwikkelingen kijkt, houden wij in de Kerk van God vast aan de geweldige waarheid dat God almachtig is, dat Hij van alle dingen op de hoogte is. Wij hebben de onverbrekelijke Bijbelse waarheid dat “alle wereldgebeurtenissen (…) in Zijn hand (liggen). Hij zet koningen af en stelt nieuwe koningen aan. Hij geeft de wijzen hun wijsheid en de geleerden hun inzicht” (Daniël 2:21, Het Boek).
Nu is het moment om onze wil aan God te onderwerpen, Hem te zoeken en Hem te vertrouwen en onder Zijn hoede te blijven. Hoewel we voor alle mensen moeten bidden, vraag ik speciale gebeden voor onze vele vrienden, in het bijzonder onze sabbatvierende broeders en zusters in Oekraïne met wie we al tientallen jaren samenwerken. We zullen u van hun wel en wee op de hoogte houden.
Toen Jezus Christus in grote angst verkeerde, wetende wat Zijn naderende lot zou zijn, sprak Hij tot Zijn discipelen: “Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik die u. Laat uw hart niet in beroering raken en niet bevreesd worden” (Johannes 14:27).
Hoewel we niet graag denken aan of praten over de Doomsday Clock (ingesteld door het Bulletin van Atomic Scientists en die op dit moment 100 seconden voor “middernacht” aangeeft – mogelijke uitroeiing van de mensheid), weten we wel dat God Jezus Christus zal sturen om op het laatste moment in te grijpen wanneer de mensheid op het punt staat zichzelf uit te roeien. Wij verkondigen ook het goede nieuws van het komende Koninkrijk van God, dat eindelijk een einde zal maken aan de menselijke ellende en een ongelooflijk nieuw tijdperk van echte vrede zal inluiden.
Laten we alle angst opzijzetten en ons samen verenigen onder de geweldige beloften van onze God en onze Verlosser, Jezus Christus, en altijd bidden: “Uw Koninkrijk kome!”
Maak u de kracht van vergeving eigen
Wat doet een discipel van Jezus Christus als hij door anderen is gekwetst of geschaad?
We leven in een wereld waar vaak conflicten voorkomen tussen echtgenoten, vrienden en familie, werknemers en collega’s. Uit een studie blijkt zelfs dat 85% van de Amerikaanse werknemers regelmatig te maken heeft met conflicten op het werk. Dit kost bedrijven jaarlijks naar schatting 359 miljard dollar aan productiviteitsverlies en personeelskosten.
Hoe moet iemand die Jezus Christus volgt, dan reageren als hem onrecht is aangedaan of gekwetst is? De apostel Petrus kreeg een onverwacht antwoord toen hij Jezus Christus over deze kwestie vroeg: “Toen kwam Petrus naar Hem toe en zei: Heere, hoeveel keer zal mijn broeder tegen mij zondigen en ik hem vergeven? Tot zevenmaal toe?” (Mattheüs 18:21).
Het antwoord is belangrijk, vooral in een tijd waarin wij ons geestelijk beginnen voor te bereiden op de jaarlijkse viering van het Pascha. Wat was het antwoord van Jezus? “Jezus zei tegen hem: Ik zeg u: niet tot zevenmaal, maar tot zeventig maal zeven maal” (vers 22, cursivering toegevoegd).
Dat kan een moeilijke opdracht zijn, vooral wanneer je wordt gekwetst door een vriend, een geliefde of een vertrouwde collega. Het kan verleidelijk zijn om toe te geven aan zelfmedelijden of om wrok te koesteren, maar de verleidelijke rand van die negatieve geestelijke put kan snel afbrokkelen in ergere problemen.
Wat moeten we doen? Het antwoord van Jezus is duidelijk: we moeten een stap terug doen en vergeven.
Ik heb onlangs verteld over enkele ervaringen uit eerste hand in Rusland en Oekraïne die geestelijke punten illustreren. Laat me hier een andere ervaring vertellen met een Oekraïense oorsprong, die diep verband houdt met het essentiële onderwerp van vergeving.
Zoals ik al in andere columns heb vermeld, werd ik, toen Bev en ik in Indianapolis woonden, eens voorgesteld aan een opmerkelijke man: Hart Hasten.
Vanwege onze achtergrond hadden we uiteindelijk een lang lunchgesprek. Het gesprek bevatte een aantal diepe geestelijke lessen voor mij. Graag wil ik die vertellen.
In de tijd dat ik hem ontmoette, was hij een succesvolle en gerespecteerde man, met name in de zakenwereld en de Joodse gemeenschap van Indianapolis. Maar hij was ook zeer bekend en zijn wijze raad werd gevraagd door leiders op hoge plaatsen in Washington, D.C., en zelfs internationaal, waaronder door hoge regeringsfunctionarissen in Israël. Zijn positieve invloed reikte van het helpen oprichten van een vooraanstaande Indianapolis K-8 Hebrew Academy – waar een groot aantal tieners van families in de Kerk van God hun SAT- en ACT-examens hebben afgelegd, die normaal gesproken op zaterdag worden afgenomen, maar hier op zondag werden afgenomen – tot het oprichten, leiden en laten groeien van verschillende investerings-, financiële en zakelijke instellingen.
Maar de heer Hasten heeft niet altijd op deze manier geleefd. In feite, zoals we van elkaar leerden, hebben we opmerkelijk vergelijkbare jeugdervaringen.
De heer Hasten werd geboren in een overwegend Joodse gemeenschap in wat eens Polen was, maar na de Tweede Wereldoorlog Oekraïens grondgebied werd. Mijn vader groeide ook op in dezelfde regio. Toen de nazi’s in 1941 de regio binnenvielen, werd mijn vader Igor als dwangarbeider naar het westen van Duitsland gebracht. Tegelijkertijd vluchtte de familie van de heer Hasten, die terecht bang was voor dodelijke vervolging, naar het oosten, naar Kazachstan, waar ze in relatieve veiligheid waren. Het leven in Kazachstan was buitengewoon hard, maar de familie overleefde op de een of andere manier.
Toen zij na de oorlog naar hun geboortestreek terugkeerden, werden zij geconfronteerd met een afschuwelijk feit: hun hele familie was omgekomen in de Holocaust.
Er was niets meer voor hen over. Dus reisden ze verder als vluchtelingen naar het westen, waar ze uiteindelijk werden opgenomen in een Displaced Persons-kamp (vluchtelingenkamp) in Oostenrijk. Zoals velen van u weten, hebben mijn ouders soortgelijke ervaringen in Duitsland doorstaan voordat ze naar Minnesota verhuisden. Het toeval wil dat de familie Hasten een soortgelijke verhuizing naar dezelfde staat maakte.
We spraken vrijuit over verschillende onderwerpen, waaronder ons persoonlijke geloof en onze inachtneming van de Sabbat en de jaarlijkse Heilige Dagen.
Ons gesprek tijdens de lunch werd toen persoonlijk en geanimeerd. Onverwachts vertrouwde deze buitengewoon succesvolle zakenman en burger mij toe dat hij de zware last van de haat van zich af moest schudden. Hij wist het antwoord: hij moest vergeven. En dat deed hij ook! Hij sprak hartstochtelijk over het feit dat hij de moordenaars moest vergeven die zo hardvochtig de onschuldige levens van zijn familie hadden genomen. Hij gaf toe dat hij niet kon doorgaan met het dragen van deze emotioneel giftige last, een last die hem zou kunnen verslinden.
De heer Hasten schreef een biografie met de titel I shall not die! [Ik zal niet sterven!]. De titel van het boek komt uit Psalm 118:17-19: “Ik zal niet sterven maar leven, en ik zal de werken van de HEERE vertellen. De HEERE heeft mij wel zwaar gestraft, maar aan de dood heeft Hij mij niet overgegeven. Doe de poorten van de gerechtigheid voor mij open, daardoor zal ik binnengaan, ik zal de HEERE loven.”
Waarom koos hij zo’n titel? Dat legt hij uit in zijn boek:
“Terugkijkend op de gebeurtenissen in mijn leven, ben ik in staat het meesterwerk van een grotere macht te ontwaren. Ik ben ervan overtuigd dat de Almachtige machtiger is dan de nazi’s, de Sovjets, de PLO en alle vijanden die in de loop van de geschiedenis tegen het Joodse volk zijn opgestaan. En, net als het Joodse volk, ben ik vele malen dicht bij de vernietiging geweest, alleen om gered te worden door de uitgestrekte hand van God (…) Om de Psalmist te parafraseren: de titel drukt uit dat ik niet ben gestorven, maar heb mogen leven om te vertellen wat de Almachtige heeft gedaan.”
Laten we, nu het Pascha nadert, hier diep over nadenken.
Vergeving en dankbaarheid vullen elkaar vaak aan als geestelijke gaven. Terwijl ik dit schrijf, worden duizenden geconfronteerd met pijnlijke gebeurtenissen en ontwikkelingen. Dit is momenteel zeker het geval in Oekraïne, waar de heer Hasten en ik beiden onze menselijke wortels hebben. Andere gebieden in Afrika en Azië worden geconfronteerd met verschrikkelijke conflicten, zelfs regelrechte genocide.
Thans genieten velen van ons in de Kerk van God de zegeningen van relatieve vrede. Wij kunnen – en moeten – God dankbaar zijn voor deze geweldige vrede.
Dat is niet altijd het geval geweest. Door de eeuwen heen, beginnend in Jeruzalem en vervolgens tijdens het Romeinse Rijk en daarna hebben discipelen te maken gehad met conflicten en onrechtvaardigheid. Conflicten over het houden van de Sabbat op de zevende dag van de week en de jaarlijkse Heilige Dagen doen ons vaak ongemakkelijk opvallen, waarbij soms zelfs sprake is van onterecht verlies.
De heer Hasten inspireerde mij. Hij had vrede gesloten met zijn onverdiende lot en vergaf de mensen die zijn familie hadden vermoord. De omvang van deze vergeving zou een goed onderwerp zijn om over te mediteren en na te denken nu we het Paschaseizoen naderen.
En laten we aandachtig stilstaan bij het feit dat Jezus Zelf voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren (Romeinen 5:8)!
Denk met dat in gedachten eens nederig na over het volgende: “Want let toch scherp op Hem Die zo’n tegenspraak van de zondaars tegen Zich heeft verdragen, opdat u niet verzwakt en bezwijkt in uw zielen. U hebt nog niet tot bloedens toe weerstand geboden in uw strijd tegen de zonde” (Hebreeën 12:3-4).
Jezus Christus zette de standaard, zelfs ten aanzien van onze tegenstanders: “Maar Ik zeg u: Heb uw vijanden lief; zegen hen die u vervloeken; doe goed aan hen die u haten; en bid voor hen die u beledigen en u vervolgen” (Mattheüs 5:44).
Waarom? “Zodat u kinderen zult zijn van uw Vader, Die in de hemelen is, want Hij laat Zijn zon opgaan over slechte en goede mensen, en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen” (vers 45).
Jezus’ belangrijkste punt? “Want als u hen liefhebt die u liefhebben, wat voor loon hebt u dan? Doen ook de tollenaars niet hetzelfde? En als u alleen uw broeders groet, wat doet u meer dan anderen? Doen ook de tollenaars niet zo?” (Mattheüs 5:46-47).
Laten we eerlijk zijn. Dit kan heel moeilijk zijn om te doen. Maar het is de standaard! We moeten God en Jezus Christus dagelijks ernstig vragen om de liefde van God in onze harten uit te storten, opdat we dit kunnen bereiken (Romeinen 5:5).
In zijn modelgebed tot God de Vader instrueert Jezus ons verder: “En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven” (Mattheüs 6:12). Net zoals wij vergeving ontvangen, moeten wij genade schenken en anderen vergeven die ons kwetsen of schade berokkenen.
Waarom is dit van levensbelang? Lees het antwoord van Jezus: “Want als u de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader u ook vergeven. Maar als u de mensen hun overtredingen niet vergeeft, zal uw Vader uw overtredingen ook niet vergeven” (Mattheüs 6:14-15).
God wil niet dat we lijden en bitter verslaafd raken aan gedachten van wraak en zelfmedelijden. God is liefde (1 Johannes 4:16)! Paulus draagt ons op: “Wees dan navolgers van God, als geliefde kinderen, en wandel in de liefde” (Efeze 5:1-2).
Maak u de kracht van vergeving eigen!
