Hoe kun je van een houding of gevoel van angst, vermoeidheid en frustratie overgaan naar een houding of gevoel van vertrouwen, hernieuwde energie en scherpte? Eén ding kan dat cruciale verschil maken. Dat is de transformerende kracht van bemoediging.
Het Nederlandse woord “bemoedigen” is “encourage” in het Engels, dat zijn wortels heeft in het Oudfranse woord encoragier. Het betekent letterlijk “moed geven (in of aan)”. “Moed” verwijst naar dapperheid of een gemoedstoestand die de kracht geeft om gevaren zonder angst of vrees tegemoet te treden. Iemand bemoedigen – moed geven – betekent hem inspireren, hem emotioneel, mentaal en geestelijk sterken.
Is het een wonder – vooral in een tijd waarin verwarring, strijd, angst en depressie toenemen – dat de Bijbel ons opdraagt: “Moedig elkaar elke dag aan” (Hebreeën 3:13, GNB, nadruk onzerzijds)?
Ik heb gemerkt, misschien net als u, dat er weinig dingen krachtiger zijn dan het persoonlijke voorbeeld van iemand die onbevreesd in de bres springt en oprechte woorden van bemoediging spreekt – die de tijd en de aandacht neemt om werkelijk te inspireren. Het is maar al te gemakkelijk om kritiek te leveren, te oordelen en te kleineren, en bovendien om giftige, negatieve gedachten te vermenigvuldigen wanneer anderen zich daarbij aansluiten. Op deze manier verliest men snel de moed.
Maar dan komt er iemand met een ander perspectief, een perspectief dat alles ‘bedekt, gelooft, hoopt en verdraagt’ (1 Korinthe 13:7). Gezichten fleuren op. Vermoeide handen sterken zich. Iemand kan behoorlijk uitgeput zijn en op het punt staan om op te geven, en dan plotseling – gesterkt en gedreven door een woord van positieve erkenning en aanmoediging – in staat om van alles op zich te nemen.
Vergis u niet, doelbewuste bemoediging of aanmoediging is een geweldige gave!
In de loop van mijn leven hebben veel mensen mij dit geschenk van bemoediging gegeven. Wanneer ik me verslagen, in de steek gelaten of ontmoedigd voelde, kreeg ik een telefoontje, een briefje of een persoonlijke opmerking die me eenvoudigweg aanmoedigde. Verbazingwekkend genoeg ben ik dan vaak in staat om de draad weer op te pakken en snel terug te keren naar een houding waarin ik “sterk en moedig” kan zijn (Jozua 1:18).
Een paar dagen geleden ontving ik een korte, persoonlijke brief van een donor die alleen maar haar dank wilde betuigen. Zij sprak over de wereldwijde gebeurtenissen die “een zwaar hart vol droefheid en pijn” veroorzaken. Maar wat mij diep bemoedigde was hoe zij hoop vond in het werk van de Kerk. Ik was diep ontroerd toen zij schreef: “Ik wil u persoonlijk bedanken voor al uw steun en voor het ons vergezellen op de reis van geloof en hoop. Er is een oplossing voor ieders problemen.” Toen ik haar woorden las, werd ik vervuld van een sterke, dankbare bemoediging. Het is inderdaad een onvergelijkelijk voorrecht voor ons allen om dit belangrijke werk van God te mogen ondersteunen.
In de vijftig jaar dat ik lid ben van de Kerk, heb ik de waardevolle les geleerd dat ik moet proberen bemoedigend te zijn, ook als ik daar geen zin in heb. Het resultaat is meestal verbluffend. Heeft u ooit iemand bemoedigd in moeilijke tijden en merkte u dat u vervolgens door die persoon zelf bemoedigd werd?
Dit is me onlangs overkomen. Ik stond op dat moment voor een aantal moeilijke uitdagingen. Ik dacht zelfs dat ik kon instemmen met de apostel Paulus, die eens zei: “We hebben het zwaar te verduren gehad, boven onze krachten, zodat we zelfs wanhoopten (…)” (2 Korinthe 1:8, Willibrordvertaling). Maar ik had ook gehoord dat een zeer oude en dierbare vriend door een aantal ongewone moeilijkheden ging. Ik besloot hem te bellen om met hem te praten.
Het was erg lang geleden dat we elkaar gesproken hadden.
Ik ben zo blij dat ik het gedaan heb!
Ik hoorde vervolgens dat bij mijn vriend een zeer ernstige vorm van kanker was geconstateerd. Hij had nog een paar maanden of misschien een paar jaar te leven. Maar dat is niet alles. Zijn hele naaste familie wordt geconfronteerd met ernstige problemen van uiteenlopende aard. Ik was stomverbaasd.
Terwijl ik zocht naar woorden van bemoediging, deed hij iets onverwachts geweldigs. Hij begon mij aan te moedigen! Deze vriend sprak vastberaden, zelfverzekerd en met een sterk geloof in Gods waarheid. Hij sprak over ons geloof en de ongelooflijke hoop die we daaruit putten. Hoewel hij een vreselijke prognose had gekregen, was hij niet verbitterd. Hij was niet boos. Hij was dankbaar dat de tijd in dit leven weliswaar kort is, maar dat de tijd naar de werkelijkheid van het Koninkrijk Gods even kort is. In het aangezicht van de dood dacht hij aan het leven! Hij bedankte me voor mijn recente column over de kostbare parel van onschatbare waarde. Hij bedankte me voor de kwaliteit van het werk dat de Kerk doet door Gods kostbare waarheid te delen via onze publicaties, televisieprogramma’s en het internet.
Hoe langer hij sprak, hoe nederiger ik me voelde. Ik werd steeds meer aangemoedigd. Ik dacht aan de beloften van God, gegeven door de apostel Paulus: “Geprezen zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, de Vader van de barmhartigheden en de God van alle vertroosting, Die ons troost in al onze verdrukking, zodat wij hen kunnen troostendie in allerlei verdrukking zijn, met de vertroosting waarmee wij zelf door God getroost worden” (2 Korinthe 1:3-4).
Ik had gebeld om hem te bemoedigen. In plaats daarvan kreeg ik een onverwachte en ontroerende zegen. Degene die ik belde om te bemoedigen, had het omgedraaid. Mijn vriend, die voor veel ergere uitdagingen stond dan ik, gaf me een geschenk van onschatbare waarde.
In de komende dagen daag ik u allen uit om te zoeken naar manieren om dit prachtige geschenk van bemoediging door te geven. We zijn nu in de winter (op het noordelijk halfrond), een tijd waarin de dagen kort zijn en het gemakkelijk is in de verleiding te komen elkaar te ontmoedigen, anderen te bekritiseren en elkaar de broodnodige moed te ontnemen, om welke reden dan ook. Paulus waarschuwt ons met klem: “Maar als u elkaar bijt en verslindt, pas dan op dat u niet door elkaar verteerd wordt” (Galaten 5:15).
Velen van ons gaan door moeilijke tijden of pijnlijke beproevingen. Hoe kunnen we bemoediging geven als we er geen zin in hebben? U kent de aloude vraag: “Hoe krijg je lucht uit een glas?” Het antwoord? “Door het ergens mee te vullen.” Met betrekking tot ons christelijk leven zegt Paulus ons dat “de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest” (Romeinen 5:5). Wanneer ons hart op deze manier gevuld is, vinden we het veel gemakkelijker om anderen te bemoedigen en zijn we doeltreffender.
Tot slot een paar dingen om voor te bidden:
– Bid dat God u zal helpen een bemoediger te zijn, iemand die ernaar streeft anderen te inspireren tot moedige daden, die verfrist en inspireert.
