Op zijn reizen werd de apostel Paulus niet overal met enthousiasme ontvangen toen hij het Evangelie kwam verkondigen. Een voorbeeld is zijn bediening in Thessaloniki, waar hij ongeveer drie weken predikte voordat de Joden daar een opstand veroorzaakten met als gevolg dat Paulus de stad moest verlaten (Handelingen 17:2-8).
In slechts drie weken kon hij natuurlijk niet alle essentiële punten van het geloof behandelen. Dus schreef hij vanuit Athene twee brieven aan de christenen in Thessaloniki om de gaten in hun kennis op te vullen. Deze bevatten het volgende:
“Maar ik wil niet, broeders, dat u onwetend bent ten aanzien van hen die ontslapen zijn, opdat u niet bedroefd bent zoals ook de anderen, die geen hoop hebben” (1 Thessalonicenzen 4:13).
Tijdens zijn drie weken in Thessaloniki had Paulus het onderwerp van de opstanding blijkbaar niet behandeld of niet volledig kunnen uitleggen. Daarom behandelt hij het in deze eerste brief. Uit vers 13 kunnen we opmaken dat rouwen om het verlies van een geliefde op zich niet verkeerd is en dat onze rouw anders moet zijn dan die van mensen die geen hoop hebben.
Er is “een tijd om te huilen” aldus Salomo in Prediker 3:4.
Rouwen maakt deel uit van de menselijke ervaring, het verlies van een geliefde kan niet worden ontkend. Oude grafstenen in Thessaloniki betreuren echter de “eeuwige dood” van de overledene – de mensen hadden daar en toen echt “geen hoop”.
In het leven van een christen verloopt het rouwproces anders, omdat bij het verwerken van het verlies de hoop op een hereniging, die zeker is omdat God het heeft beloofd, na verloop van tijd steeds belangrijker wordt.
Rouw, ja. Net als de anderen die geen hoop hebben, nee.
Ik wens u allen een gezegende Sabbat!
