Jezus zei: “Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden” (Mattheüs 5:4). Hoe kunnen we ons begrip van wat Christus hiermee bedoelde vergroten?
De nieuwtestamentische geschiedenis van de Kerk van God is een verslag van het wel en wee van de eerste christenen. Er waren successen, maar ook teleurstellingen. Paulus verwoordde het treffend, namelijk “dat wij door veel verdrukkingen in het Koninkrijk van God moeten ingaan” (Handelingen 14:22).
Het is Gods wil om meer kinderen te hebben zoals Zijn Zoon: “Want hen die Hij van tevoren gekend heeft, heeft Hij er ook van tevoren toe bestemd om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zou zijn onder vele broeders” (Romeinen 8:29).
We moeten niet vergeten dat van Zijn Zoon werd gezegd dat Hij een man vol smarten was: “Hij was veracht, de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten, bekend met ziekte, en als iemand voor wie men het gezicht verbergt; Hij was veracht en wij hebben Hem niet geacht” (Jesaja 53:3). De schrijver van Hebreeën vertelt ons dat God “de Leidsman van hun zaligheid door lijden zou heiligen” (Hebreeën 2:10).
We moeten ook denken aan Gods openbaring door de profeet Jesaja dat een deel van Christus’ taak bestaat uit het verbinden, verzorgen en genezen van gebroken harten en levens: “De Geest van de Heere HEERE is op Mij, omdat de HEERE Mij gezalfd heeft om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen. Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart, om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis” (Jesaja 61:1).
Een deel van Gods wil voor ons houdt dus in dat we vertrouwd raken met pijn en lijden en vertrouwd raken met de mogelijkheid om naast anderen te staan die dat soort pijn lijden.
We moeten ook op God vertrouwen, als kerk natuurlijk, maar ook als individuele leden van het lichaam van Christus. Onze vijand is niet een persoon of een groep mensen, een opvatting of een verzameling opvattingen. Onze vijand is geestelijk – Satan de duivel.
Jakobus geeft ons twee beloften om ons aan vast te houden. “Onderwerp u dan aan God. Bied weerstand aan de duivel en hij zal van u wegvluchten. Nader tot God, en Hij zal tot u naderen. Reinig de handen, zondaars, en zuiver de harten, dubbelhartigen” (Jakobus 4:7-8). De duivel zal vluchten en God zal ons te hulp komen.
Het is niet goed, en het helpt ons ook niet om van verdriet af te komen door kwaad te spreken over anderen: “Broeders, spreek geen kwaad van elkaar. Wie van zijn broeder kwaadspreekt en over zijn broeder oordeelt, spreekt kwaad over de wet en oordeelt over de wet. Als u over de wet oordeelt, bent u geen dader van de wet, maar een rechter. Er is één Wetgever, namelijk Hij Die kan zalig maken én te gronde richten. Maar wie bent u, die over de ander oordeelt?” (verzen 11-12).
Dit zijn moeilijke lessen die alle christenen in hun leven moeten leren. We kunnen niet van tevoren weten wat het leven ons zal brengen, noch kunnen we voorzien hoe God zal handelen. In plaats daarvan moeten we in nederigheid leven en dagelijks naar God kijken. Laten we de dingen in het leven accepteren zoals ze tot ons komen.
We weten dat beproevingen en tranen deel uitmaken van het leven van een christen. Zulke pijnlijke omstandigheden, die ogenschijnlijk geen zichtbare waarde hebben, zullen een noodzakelijk onderdeel blijken te zijn van een goddelijk plan om alle tranen weg te vegen.
Omgaan met angst en zorgen is niet prettig, maar het biedt ons een gelegenheid om Gods zorg voor ons te leren kennen, Zijn bereidheid en vermogen om onze angsten te verlichten. “Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor” (1 Petrus 5:7). Zijn tussenkomst maakt het voor ons mogelijk om de volheid van deze verlossing te waarderen en stelt ons in staat om anderen in hun angsten te helpen.
Ja, “zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden” (Mattheüs 5:4).
